Ψίθυροι παραμυθιών της θάλασσας το μένος -απ’ τη ντροπή για την οργή της-
νανούρισμα κυμάτων με γεύση δακρύων
σ’ ασχημάτιστων κορμιών την πρώτη ανάσα -πριν προλάβουν να δακρύσουν- ύστατο χάδι της θύελλας η μανία
σ’ αλαβάστρινων προσώπων εκπνοές.
Πονάς; Φοβάσαι; Ένα μειδίαμα παρ’ ολίγον ευδαιμονίας βρώση δαιμόνων χωρίς εύνοια η αγνότητα πνιγμένη στην άγνοια. Κρυώνεις; Λυπάσαι;
Ησύχασε… Άκου τους ψιθύρους : «Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος»
Ξεβράζει η αγάπη πτώματα στοργικά διαμελισμένα βρωμώντας συμπόνια
μολύνουν την ιερότητα του τόπου
που ασελγεί στα ιερά του. Πονάς; Φοβάσαι; Μακρόθεν αρωγού εικονικές ευχές λάθος θεού προσευχές καθήκον, χρέος, οφειλή.
Κρυώνεις; Λυπάσαι; Ησύχασε… Ουρί του παραδείσου θα σερβίρουν μετενσάρκωση την ημέρα της κρίσης. « Και ζήσαμε εμείς καλά.»
Έργο: X Christophe Lambert